Yuna was een echt meisje, wel stoer, maar toch wel echt een teefje. Een beetje eenkennig ook, en erg aanhankelijk en baas-gericht. Een hondje dat altijd met haar volle concentratie bij mij was, dat niet zomaar met iemand mee zou lopen en maling had aan mensen die ze niet kende of die ze minder belangrijk vond. Een pupje dat al meteen graag wilde werken en leren, en die dat mooi en beheerst deed. Ze was relaxt, en kon wachten als dat nodig was. Ze stuiterde of hyperde niet. Maar je hoefde maar een knikje te geven en dan stond ze weer klaar. En ik noem het nu wel werken, maar het was natuurlijk vooral spelenderwijs leren. Een voorbereiding op de frisbee carrière die zou volgen. En dat was me er toch een!

Braaf hebben we samen de EG gedaan, en daarna nog de VEG. Maar toen was het wel genoeg. Gehoorzaamheid deed ze hartstikke goed, maar ze vond er niet zo heel veel aan. Sporten was veel leuker. Als pupje zijn we met de frisbees begonnen. Allemaal klein, en op puppy niveau natuurlijk. Als jonge hond begon ze echt te stralen.

We gingen verder met frisbeeën. En werden samen steeds beter. Natuurlijk gooide ik niet altijd goed, en maakte zowel Yuna als ikzelf wel eens fouten. En ja soms was ik te traag, of zij te snel, sprong ze verkeerd of gooide ik verkeerd op. Maar er waren van die wedstrijden, waarop we echt vleugels hadden. Twee keer hebben we het NDDF Europees Kampioenschap gewonnen. Op verschillende wedstrijden zijn we in de top 3 geëindigd van de hoogste klasse. En dat was me niet met elke hond zomaar gelukt. Yuna had maar een blik van mij nodig, een kleine knik van mijn hoofd of beweging van de frisbee, en ze wist wat we gingen doen. Ze had het volle vertrouwen in mij en ik in haar. En dat maakte het frisbeeën met haar zo geweldig.

In november 2016 nam beetje bij beetje Yuna’s eetlust af. Eerder dacht ik dat ze door de sterilisatie incontinent geworden was, daar kreeg ze dan ook medicatie voor. Omdat de eetlust minderde toen die medicatie begon dacht ik in eerste instantie dat het een bijwerking was. Maar ook toen ik de medicatie wegliet wilde Yuna nog steeds niet eten. Op naar de dierenarts.

Na 4 dagen bij de dierenarts en specialist kwam we op de de laatste dag. Yuna had leukemie. Maar in vorm die de specialisten in Amsterdam eigenlijk nog nooit gezien hadden. Yuna’s ziektebeeld was uniek, en misleidend. Inmiddels was ze vel over been, want ze had al bijna een week niks gegeten. Ze was op, en we hebben haar laten gaan.

Op 28 november 2015 hebben we Yuna in moeten laten slapen. En ben ik mijn sportertje, mijn lieve knuffelige meisje, verloren. We gaan je missen.

Liefs,

Suzanne

Yuna