Canicross verslag van 28 ferbruari

 

Het is 1 maart 2015, the day after.
De dag na de avond waar Floater jongens mannen werden en Floater dames hun spierballen hebben laten zien.
De dag ervoor, op 28 februari, deden 5 Floaters combinaties en hun geheime wapen mee aan de Night Beach Cross. 2.7 km of 5.7 kilometer afzien over het strand en door de duinen van IJmuiden samen met onze zo geliefde viervoeters, Vledder, Ollie, Janey, Buffy en onze twee gasten Spetter en Jessie.

De dames hadden gekozen voor de vrouwenafstand van 2700 meter en de mannen tegen beter weten in voor de 5700 meter. Het weerbericht voorspelde niet veel goeds, koud en winderig.
Wat we aantroffen overtrof echter elke verwachting. Een zuidwesterstorm, koud en een start precies de verkeerde kant op tegen de wind in.

De dames moesten vanaf 19.30 uur starten. In het pikkedonker op een eenzaam strand, met een starter die zich op 1 meter afstand de longen uit het lijf moest schreeuwen om boven het windgeraas uit te komen, verdwenen Esther en Daphne de nacht in.
Deze twee dames hadden zich verreweg het mooiste van allemaal uitgedost. Weken van marktonderzoek, bezoekjes aan diverse winkels en nachtelijke whatsapp uurtjes waren voorafgegaan aan deze wedstrijd. Wie o wie sleepte de prijs voor de mooist verlichte deelnemer in de wacht. Als kerstbomen verschenen Daphne en Esther aan de start.

Toen de lichtjes van de twee kerstbomen vervaagden in de zuidwesterstorm, vluchtten de mannen snel naar binnen om weer even bij te komen. Volgens onze berekeningen zouden ze er ongeveer 17 minuten over doen. En dat klopte. Na een kwartier zijn we naar buiten gesneld om ze weer binnen te halen. Net zo fris als toen ze vertrokken kwamen ze binnen. Althans zo leek het. Toen ze dichterbij kwamen zagen we de verbeten gezichten. Moe, gezandstraald en blij dat ze er waren. Wat een top prestatie van de dames!

Nu moesten de mannen aan de bak. En nog een stukkie verder….
Ruim een half uur later stonden wij aan de start. Minder hoopvol op een goede afloop dan de dames, maar we stonden er. Exact een halve minuut na elkaar startten we. Eerst Jos, toen ik, achter mij Marco en daarna ons geheime wapen. Binnen één kilometer liepen we echter weer allemaal bij elkaar. En die laatste twee hielden niet in. Wat een snelheid hadden die in hun benen.
Jos moest als eerste lossen, 500 meter later gevolgd door mij. Die twee zouden we de rest van de wedstrijd niet meer zien. Nadat we uit elkaar gerukt waren, begon de strijd tegen de elementen. Het strand, wind tegen leek het moeilijkste stuk. De rest zouden we namelijk wind mee hebben.

Totdat we in de duinen kwamen. Mul zand, duin op duin af. Wind weg. Eenzaamheid in het pikkedonker. Het leek een rampscenario uit de B-film ‘De hel van 63’. Waarbij ik nog het meeste op Chris Zeegers leek. Maar goed, we waren er aan begonnen en we gingen het afmaken.
Eén voor één kwamen we over de finish. Compleet gezandstraald en zo snel mogelijk doorgelopen naar binnen om bij te komen. De dames hadden niet eens de moeite genomen om ons te zien finishen, want die zaten onder het genot van een patatje te kijken naar de omkledende atleten die bovenaan in het klassement waren geëindigd. De o’s en a’s kwamen veelvuldig uit hun openhangende monden. Uiteindelijk zijn we allemaal over de finish gekomen. Jos als rode lantaarndrager.

Traditiegetrouw trakteerde de laatste van de Floaters op patat. En wat voor een patat. Heerlijk. Geruchten gaan dat familie van Veen hierom al een tweede hypotheek hebben moeten nemen.
Toen kwam de prijsuitreiking. En daar kwam ons geheime wapen, prijzenmagneet Wayclef van Ruijven, van toepassing. Gezellig nakeuvelend over de wedstrijd hoorden we opeens zijn naam omgeroepen worden. Hij was gewoon 2e geworden bij de A junioren. Dit geintje dreef de andere kandidaten tot wanhoop. Jarenlange training en dan kaapte zo’n debutant zo maar de 2e plek weg. Wij waren er blij mee.

Vervolgens de uitreiking voor de mooiste outfit. Onze troeven Daphne en Esther gingen rechtop zitten. Ze vielen echter niet in de prijzen. Een stomme lichtgevende hanenkam die absoluut geen creativiteit nodig had en iemand met een duiveltje op het hoofd wonnen. Doorgestoken kaart dus.
En last but not least, de loterij. En wie roepen ze weer om? Ons geheime wapen…“Wayclef van Ruijven, is Wayclef van Ruijven er nog?”
Die mag dus nooit meer afzeggen. Naast Wayclef sleepten Marco en Esther ook nog een zak voer in de wacht. Deze zijn allen gedoneerd aan het asiel.

Nog één Floater truc aan de slagboom van het betaalde parkeerterrein leverde twee geldwolven 8 euro op en iemand aan de andere kant van de intercom een slecht humeur.
Na dit alles gingen wij moe maar voldaan naar huis met in ons hoofd de volgende wedstrijd.
Daarover later meer maar zet 28 en 29 maart alvast in de agenda’s!