Lieve Floaters,

Joey hebben we, samen met Jos van Sluis, op 21 maart 2004 in ons leventje gehaald.
Na het overlijden van onze eerste hond Max (Maxie) veranderde Phoebe, slecht 10 maanden oud, van een levende, spelende en vrolijke pup in een uitermate trieste pup.
Na een korte maar intensieve zoektocht vonden we Joey, een echte Flatcoated Retriever, en de laatste van het nest.
Hij moest voor Phoebe de reddende pup zijn om haar door het verlies van haar Maxie heen te helpen en dat heeft ie ook gedaan.
Phoebe veranderde binnen 10 minuten van een hele trieste pup in een zorgzame moeder en dat is ze altijd gebleven, ook al scheelde ze zo weinig in leeftijd.
Ze werden een eenheid, altijd samen liggen en altijd bij elkaar.
Onze homo (sorry, 1 van z’n vele bijnamen) groeide op tot een volwassen en uit de kluiten gewassen Platjas die het met iedereen en iedere hond goed kon vinden, een echte charmeur en allermans vriend.

Zoals jullie wel weten, gaan ze elke werkdag mee naar de zaak en ook daar was hij haantje de voorste om zich voor te stellen aan elke klant die maar binnenkwam samen met Guido.
Jolan  zei dan altijd gekscherend, de dames luisteren en de mannen willen zoals altijd aandacht.
We hebben intens mooie en lieve momenten met Phoebs en Joey meegemaakt en de laatste jaren, na langs de zijlijn te hebben gesupporterd bij Flyball, kreeg hij eindelijk de smaak te pakken.
Ok ok, hij was niet de snelste en het ging op Joey wijze, maar hij had er lol in en alstie het zat werd liet hij dat ook wel merken.
In April 2012 heeft Jolan d’r moeder haar jongste Basset Guido, moeten laten inslapen, slechts 7 jaar oud.

Joey begon op dat moment slecht te eten en was down en zowel wij als onze dierenarts voor jaren, die ons volste vertrouwen heeft,  gaven de dood van Guido, Joey z’n speelmakkertje en vriendje, de schuld.
Ze scheelde ook maar 4,5 maand in leeftijd.
De waarheid was echter anders, na een aantal weken z’n gedrag aangezien te hebben, hebben we bloedonderzoek laten doen en bloedarmoede was de uitslag.
Een daarop volgende echo wees uit dat z’n milt niet in orde was en door ons werd besloten deze direct te laten verwijderen.

Het heeft echter niet meer mogen helpen, na een punctie onderzoek een aantal weken later van een aantal lymfeklieren wees uit dat het goed mis was.
We hebben m de laatste weken gruwelijk verwend, rosbief, biefstuk, wat dan ook, niets was ons te gek om ons ventje beter laten voelen.
Ondanks alle goede zorgen van ons en niet te vergeten Olivier van Dierenartsenpraktijk Makker, hebben we op een gegeven moment moeten besluiten om de strijd, niet alleen voor ons maar vooral voor Joey op te geven.
In de tussentijd en alle ellende door moest Jolan d’r moeder ook haar 2e Basset Claire laten inslapen (12 jaar oud) maar we waren na het overlijden van Guido al wel op zoek gegaan voor haar naar een nieuwe pup.

Dit werden dus 2 pups, Sara en Badoux, Franse Bassets.
Deze 2 pups hebben een tante, genaamd Rachel, een kruising tussen een Franse Basset en een Dalmatiër, aangezien de oma van Sara en Badoux, Maartje,  stiekem toch loops was geworden en er met de enige reu in huis, Adam, vandoor was gegaan.
Moeder en dochter Basset zijn op dezelfde dag bevallen via een keizersnee, dus de puppy’s zijn even oud.
Rachel heeft ons een klein beetje veel uitgezocht, zonder te weten van alle ellende van Joey, heeft Jolan van haar een foto gemaakt, weken voordat we van zijn problemen afwisten.

Onze Krentenbol of Spikkel of Taliban Pup heeft ons en Joey z’n leventje de laatste maanden flink opgefleurd ook al merkte wij bij Joey een flinke terugval.
Hij was niet meer de vrolijke opspringende sukkelig kijkende hond die we gewend waren en lopen begon hem heel zwaar te worden.
Afgelopen zondag zijn we voor het laatst met Joey, Phoebe en Rachel naar Madestein geweest.
Hij heeft, tot onze verbazing, nog 1 keer achter een bal aan lopen rennen, maar terugkomen met bal kon hij niet meer.
Joey heeft die middag meer in de schaduw naar Phoebe en Rachel liggen kijken en volgens mij genoot hij van het liggen en het koele gras en alle hondjes om m heen.
Zijn koppie wilde wel maar z’n lijf niet meer.
Wat we wel allebei die middag voor ons zelf al hadden besloten, kwam er die avond uit, we konden of mochten Joey dit leventje niet langer aandoen.
Samen hebben we besloten om afgelopen maandag een afspraak te maken bij Lex Makker om te bespreken wat we moesten gaan doen, maar diep in ons hart wisten we al wat dit zou gaan betekenen en hadden daar vrede mee.

Dr. Makker was kort maar krachtig, “het hoeft niet vandaag maar wacht geen week” dan weet je van iemand die je al zo lang kent dat hij eigenlijk bedoeld, wacht niet langer.
Joey is maandag 13 augustus rond half negen in de avond in alle rust ingeslapen, met Phoebe en Rachel bij hem liggend.
Doet het zeer, ja, retezeer, een hond die je zoveel plezier en liefde heeft gegeven laat je niet “zomaar” inslapen, maar ik ben blij als mens dat ik voor mijn honden zo’n beslissing mag nemen om hen lijden te besparen.

Ik weet het Floaters, dit was een heel verhaal, maar op papier ben ik een stuk beter dan met gesproken woorden, Jolan en ik waarderen alle berichtjes en reacties die op Facebook geplaatst zijn en die doen ons onwijs goed, knuffel van ons voor jullie allemaal !!!!!!!!

Joey, we zullen je nooit vergeten

Joey